Uporządkowany chaos.

Budzisz się rano. Jesz śniadanie. Idziesz pracować intelektualnie lub/i fizycznie. Jesz obiad. Wracasz do domu. Relaksujesz się przy książce, Jesz kolację. Uprawiasz seks. Żyjesz w przekonaniu, że wszystko robisz dobrze, przecież przestrzegasz "reguł gry" jakim jest życie, ale jednak gdy zasypiasz myślisz jak wiele tracisz, jak wiele spraw przecieka Ci przez palce. Przecież jest tyle rzeczy, które byś chciał/a zrobić gdybyś tylko mogła/mógł...
Żyjemy w świecie gdzie stwierdzenie - SKY IS THE LIMIT jest zakotwiczone głęboko w świadomości pokolenia Y. Spaprałeś sprawę? Pewnie jesteś nieudacznikiem, nie potrafisz sprostać stawianym Ci wymaganiom, przecież możesz osiągnąć wszystko co sobie wymarzysz, jesteś Panem/Panią swojego życia. Czy aby na pewno? Nie wierze, że sukces jest rzeczą złą, nie krytykuje niczyich marzeń. To co mnie boli to zbyt duże przywiązanie do tego co o nas pomyślą, jakie zrobimy wrażenie, 'hej , gdzie ta kolejka po uznanie? też chce w niej stanąć!' Czego chcemy? Wszystkiego. A na pewno więcej niż inni. Patrzenie na życie z takiej perspektywy jest jak powolne przegryzanie tabletki z cyjankiem. W nocy gryzą nas nasze braki, cały czas się porównujemy do innych, żeby mieć punkt odniesienia, a jak wspomniałem kilka pikseli wyżej - cyjanek czeka. Drugi problem to koncentracja na tym, żeby osiągnąć efekt - NIGDY nie masz wpływu na to co się stanie w Twoim życiu, nie, nie jesteś Panem/Panią sytuacji, ZAWSZE są czynniki, na które bezpośrednio nie wpłyniesz, ale o tym w drugiej części sky is the limit...