Nic dziwnego. Każdy mógłby się tak zachowywać, przebywając w ciasnym, zbyt dobrze ogrzanym pomieszczeniu bez łyka wody dla ochłody.

W pobliżu rozległy się czyjeś kroki. Przez okienko w drzwiczkach Baba Jaga zauważyła, że przy piecu pojawiła się Małgosia. Dziewczynka otwarła piekarnik i Baba Jaga wykonała głęboki wdech, chwytając każdy gram świeżego powietrza.

- Myłaś ręce? - zapytała Małgosia. - Mama zawsze nam powtarza, żeby myć ręce przed jedzeniem.

Ponieważ Baba Jaga nadal mogła tylko zaskwierczeć, dziewczynka, nie doczekawszy się odpowiedzi, wzruszyła ramionami i zamknęła drzwiczki z powrotem. Nie zatrzasnęła ich jednak całkiem szczelnie, dzięki czemu Baba Jaga mogła przysłuchiwać się rozmowie.

* * *

- Ale nam się udało - ucieszyła się Małgosia. - A już myślałam, że to będzie kolejny nudny spacer, kiedy tatuś kładzie mamę na koc, a potem mówi: "No, na co czekacie, szczeniaki? Idźcie się przejść po lesie i wróćcie o zachodzie słońca!"

- Aha - powiedział Jaś, chrupiąc kawałek cukrowej szyby. - A co zrobimy z domkiem z piernika? Wszystko zjemy?

- Durnyś - stwierdziła zimno Małgosia. - Mama zawsze powtarza, że od słodyczy zęby się psują. Rozbierzemy i sprzedamy, a pieniądze zain… inwestujemy w te… no… atrakcje i oblewacje.

- Dobra, może być - ustąpił Jaś, otrzepując palce ze słodkich okruchów i wycierając je w jedwabną chusteczkę z monogramem "BJ". Po chwili zastanowienia dodał: - A wiesz, ciekaw jestem, co mama z tatą robią przez pół dnia na kocu?

- Leżą.

- A nie dostaną odleżyn? - zatroskał się Jaś. Jego siostra wzruszyła ramionami. - No to co, leżą tak tylko i nic nie robią?

- Pewnie robią dzieci - odparła Małgosia, obserwując w skupieniu swoje paznokcie.

- Tylko jak? Przecież tata zostawił wszystkie swoje narzędzia w drewutni.

- Aleś ty głupi! - zachichotała dziewczynka. - Tyś myślał, że dzieci to się robi siekierą, ośnikiem i piłą?

- No to jak?!!! - wrzasnął zdesperowany Jaś.

- Dowiesz się, jak będziesz duży - odparła bezlitośnie Małgosia.

- Dobra, dobra… - jęknął Jaś z rezygnacją. - Ale z piłą musi być coś na rzeczy, bo sam kiedyś w nocy słyszałem, jak mamusia mówiła do zasapanego taty: "Ech, kończ już to rżnięcie."

- No, może masz rację - ustąpiła niechętnie Małgosia. - Zresztą lepiej pilnuj, czy wszystko idzie zgodnie z przepisem…

Jaś rzucił okiem do książki, która leżała otwarta na stole.

- Cholera, - mruknął - chyba dałem za dużo pieprzu.
Baba Jaga spróbowała zmienić niewygodną pozycję w brytfannie, ale nie było jak. Wokół niej zaczynało już bulgotać.

Nagle coś zakręciło Babę Jagę w nosie i mimo wytężonych wysiłków kichnęła, zachlapując sosem okienko. Drzwiczki zamknęły się ze szczęknięciem. "Gówniarz ma rację, - pomyślała Baba Jaga - za dużo pieprzu."

* * *

Wilk wydobył się z chaszczy i poprawił przekrzywione piórko na kapeluszu. Następnie jął otrzepywać się ze szpilek i kolców, jakie powbijały się mu w co wrażliwsze miejsca, ale po chwili przerwał.

Ścieżynką nadchodziła dwójka dzieci.

Dostrzegłszy wilka, panieneczka puściła rękę chłopca i podbiegła bliżej. Wilk powstrzymał tik nerwowy, opanowujący go zwykle na widok małych dziewczynek.

- Przepraszam pana, jestem Małgosia, a to mój brat, Jaś. Szukamy drogi do domu…

Jasiowi odbiło się jakoś tak nieprzyjemnie, aż echo poszło po chaszczach.

- Chyba zabłądziliśmy - ciągnęła Małgosia, rzuciwszy bratu pełne wyrzutu spojrzenie. - Czy mógłby nam pan powiedzieć, którędy do wioski plemienia Niam?Niam?

Janusz Mrzigód, Karpacz-Tychy, grudzień 1997