Poznajemy zatem swoje imię, nazwisko, adres, znaki szczególne. Z tego cennego dokumentu możemy też dowiedzieć się kilku niespodzianek: a to, że urodziliśmy dziecko, lub inną osobę znajdującą się pod pieczą posiadacza dowodu, że mamy jakąś pracę.
Pedagog w tym momencie dowiaduje się, że jest pedagogiem. Nie zna jednak swojej specjalności, bo ta nie jest w dowodzie wyszczególniona. Wtedy należy zorganizować sobie błyskawiczny konkurs: zadawać sobie pytania i błyskawicznie na nic odpowiadać. Kto to był Konopnicki? Nie wiemy. Stawiamy więc sobie minus z polskiego. Jak rozpoznać północ? Minus z geografii. Rozmnażanie mszaka? Minus z biologii. Przeskoczyć ławkę w parku. Minus z wuefu. I tu okazuje się, że nie kwalifikujemy się do wykładania żadnego przedmiotu, zaczynamy się denerwować, siedzimy jak mysz pod miotłą... i nagle JEST. Przecież siedzieliśmy cicho, młodzież powinna też zachowywać się cicho. Stawiamy sobie plus z zachowania i już wiemy - jesteśmy wychowawcą. Ileż satysfakcji daje człowiekowi świadomość tego, że wie kim jest. Idziemy więc do naszej szkoły sprostać następnemu zadaniu. Wykryć, którą klasę prowadziliśmy. Tu już trzeba posłużyć się sprytem. Wystarczy zagadnąć woźną: "Niech mi pani, kochana, da herbatkę... Tam, do mnie", a potem śledzić woźną, dokąd niesie. Potem już tylko należy pozbierać butelki po ekipie remontowej, oddać do skupu, uzyskane pieniądze obrócić na nowy sprzęt i zabrać się ochoczo do pracy. Czeka nas przecież odbieranie egzaminów poprawkowych."